เมื่อฉันพบกระจกเงา วันแรก          วันแรกที่ฉันได้มีโอกาสเอาเท้าและขาเล็กๆมาเหยียบที่แห่งนี้ เช้าวันนั้นอากาศสดใสปลอดโปร่ง แต่ฉันมาในสภาพที่แสนจะงัวเงีย โงนเงน อาจเพราะตื่นเต้นกับการฝึกงานวันแรก บวกกับรวมตัวกับเพื่อนๆขาโจ๋เลยเอาเวลาพักผ่อนมาคุยกันซะมากกว่า ทันทีที่ฉันพาร่างเล็กๆยาวๆเข้าไปเบียดเสียดกับพนักงานของบริษัทต่างๆในอาคารเลิศปัญญาที่แสนจะใหญ่โตแห่งนี้ โอ้!พระเจ้าฉันแต่งตัวประหลาดเกินไปหรือเปล่า ซ้ายมือใส่สูท ผูกไทค์ ขวามือใส่กระโปรงพลิ้ว ด้านหลังก็รวบผมเรียบกริบ กรรมแท้ๆ ฉันใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์                 ติ้งส์!!!  เสียงลิฟท์ดังขึ้น ประตูเปิด 904 ไม่ใช่ๆห้องไหนล่ะ 907 ซ้ายหรือขวา ฉันหันซ้าย หันขวา แล้วก็ต้องหันซ้ายอีกที นั่นไง 907 มุลนิธิกระจกเงา สูดหายใจลึกๆ แล้วก็หอบร่างเข้าไป     “ สวัสดีค่ะ" ...แล้วทุกคนก็หันมามองด้วยสายตาประมานว่า ใครวะ “ คือมาฝึกงานวันแรกอ่ะค่ะ ” “ อ๋อค่ะๆๆเข้าไปนั่งตรงนั้นก่อนนะค่ะ ยกมืออีกที ” “ สวัสดีค่ะ ครับๆๆเป็นนักศึกษาฝึกงานฝีกงานใช่ไหมครับ ”   “ ค่ะ ” (แต่เราตอบในใจว่าไม่ใช่ ฉันคือ นิสิตต่างหาก นิ่ๆ ฉันมาจากมหาวิทยาลัยนเรศวรนะ เรียกฉันนิสิตซิ) แล้วเราก็เข้าไปนั่งที่เก้าอี้ของใครก็ไม่อาจจะทราบได้จนถึงทุกวันนี้ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเก้าอี้ตัวไหนเป็นของใครกัน            ทันที ที่เจ้าหน้าที่ โครงการคนอาสา มาถึงโต๊ะประจำตำแหน่ง ฉันก็ได้รับการต้อนรับอย่างดี อย่างที่ไม่คิดว่าการต้อนรับเด็กฝึกงานจะเป็นกันเองได้ขนาดนี้เชียวหรือ นั่งเรียนรู้งานเบื้องต้นไปสักพัก พี่น้ำฝนกับพี่เก่งก็เข้ามา ฉันจำภาพแรกของพี่เก่งได้ ตอนเราเงยหน้าขึ้นมาสบตากันครั้งแรก พี่เก่งทำหน้าและส่งแววตาที่ฉันเดาเอาว่าน่าจะหมายถึง ใครกันนี่ ไม่ๆอย่ามายุ่งกับฉัน พี่เธอทำหน้างงใส่ ฉันก็เลยทำหน้ามึนๆกลับไปเหอะๆ ดูซิใครจะมึนงงได้มากกว่ากัน ใครจะรู้เมื่อเวลาผ่านไปเราจะต้องทำงานด้วยกัน ผลัดกันสิง สิงกันไปสิงกันมา สนุกดีที่มีพี่ครอบงำ อิอิ...หลังจากประชุมเช้า ฉันก็แนะนำตัวให้พี่ๆชาวกระจกเงารู้จัก ต่อมา หลังจากนั้นทุกคนก็รู้จักฉันในนาม น้องเบียร์แรมต่ำ เวลาผ่านไปสักพักแรมของฉันก็ได้เพิ่มขึ้นมาบ้าง ด้วยความใจดี ใจเย็น จากพี่ๆที่นี่ สิ่งที่ฉันทำ             การฝึกงานที่นี่ทำให้ฉันได้ใช้พละกำลังจากร่างกายที่ประกอบไปด้วยกระดูกกรอบๆ ทำอะไรๆหลายอย่าง ฉันไม่เคยแจกใบปลิวก็ได้ทำ ไม่เคยนั่งเรือก็ได้นั่ง ไม่เคยลุยน้ำตุ๋นยาจีนก็ได้ลุย              ฉันมีโอกาสได้ลงพื้นที่ไปแบ่งเบาความลำบากของชาวบ้านที่ ต.ไผ่ดำพัฒนา อ.วิเศษไชยชาญ จ.อ่างทอง แขนเล็กๆของฉันได้แสดงกำลัง ยกน้ำดื่มตั้งหลายโหล ไปขัด ไปล้างลานวัด ศูนย์เด็กเล็ก ห้องน้ำโรงเรียน ฉันรู้สึกภูมิใจมากๆ ที่ สองขาของฉันทำได้มากกว่าเดินไปเดินมาไปวันๆ  สองแขนของฉันทำได้มากกว่าการยกของ ถือสินค้าที่ไปช้อปปิ้ง สองตาของฉันทำได้มากกว่าการดูความลำบากของคอื่น หนึ่งสมองของฉันได้คิดถึงใครมากกว่าตัวเอง และหนึ่งใจของฉันได้รักและภูมิใจในตัวเองด้วยเหตุผลที่สมควร              ยังไม่หมดแค่นั้นฉันยังได้เข้าไปเป็น ผู้ช่วยพี่เก่ง (แพทย์หญิงจำเป็น) ไปเป็นอาสาสมัครในโรงพยาบาลเด็กอีกด้วย เด็กป่วยมากมายที่ฉันได้เล่นด้วย บรรยากาศจากสถานพยาบาบล สอนให้ฉันรู้จักอีกแง่มุมของชีวิต ความหวังในแววตาของพ่อแม่ ของน้องๆที่ป่วยทำให้ฉันรู้จักสร้างกำลังใจให้ตัวเองได้รู้ว่าแม้ในมุมมืดที่หม่นหมองถ้าเรามองดีก็จะเห็นแสงสว่างซ่อนอยู่ สิ่งที่ฉันได้จากกระจกเงา ฉันได้รู้สิ่งที่ฉันเคยคิดว่าฉันรู้ ได้รู้มากกว่าที่เคยรู้ ได้เห็นสิ่งที่คิดว่าเคยเห็น ได้สัมผัสความเป็นจริงมากกว่าการบอกเล่าและคิดเดา ได้ทำในสิ่งไม่เคยคิดทำ ฉันไม่รู้ว่าได้คำตอบของชีวิต ได้ความหมาย ได้เป้าหมายที่ต้องการ ได้ความคิดอ่านทั้งมหดแล้วหรือยัง แต่ฉันได้ความทรงจำที่ดี ได้สีสวยๆแต่งแต้มในผืนความทรงจำได้รอยยิ้มดีๆจากหลายๆคน ได้พี่ ได้น้อง ได้ครู ได้เพื่อน ได้ครอบครัว ที่รวมอยู่ในตัวของทุกคนที่นี่ ได้รู้ว่าสิ้นเดือนของกาทำงานยังมีมากกว่า เงินเดือน โบนัส หนี้สิน อีออน รถยนต์คันใหญ่ บ้านหลังงาม ได้รู้ว่าปัญหาที่เคยคิดว่าหนักหนา ใหญ่หลวง มันเป็นเรื่องเล็กเหลือเกิน เพราะยังมีคนในสังคมเดียวกับฉันอีกมากมายที่มีปัญหาแสนสาหัส มีคนลำบากเกินที่จะคิดถึงได้ และฉันคือคนนึงที่ช่วยได้ แบ่งปันและแบ่งเบาได้ ไม่ใช่เพราะบุญกุศลที่จะได้รับ แต่คือหน้าที่ของคนที่อาศัยใต้ผืนฟ้าเดียวกัน ก็เท่านั้น สุดท้าย                 ใครก็ตามที่ขีดเส้นทางให้ฉันเดินทางมาถึงที่นี่ ฉันอยากจะขอใครคนนั้นว่า... อย่าให้ฉันต้องลืมเรื่องราวที่นี่ อย่าให้ฉันลืมว่าฉันเคยรู้สึกแบบนี้ อย่าให้ฉันลืมความทรจำดีๆจากที่นี่ จากคนที่นี่ อย่าให้ฉันโชคร้ายต้องลืมเลือนช่วงเวลาดีๆ กับชีวิตสวยๆจากที่นี่ไปเลย   ท้ายที่สุด             กระจกเงาคงไม่ได้ให้คำตอบและความหมายทั้งหมดของชีวิต แต่ให้คำตอบที่ชัดเจนกระจ่างชัด แม้ไม่ได้ทั้งหมด แต่ได้รู้ว่าควรไปหาคำตอบและความหมายนั้นจากที่ใด                 “ วันนี้ พี่ๆอาจเป็นเพียงคนตัวเล็กๆในสังคมที่แสนกว้างใหญ่ แต่ฉันเชื่อว่า สิ่งที่คนตัวเล็กทำมันจะส่องแสงสว่าง เหมือนถือกระจกเงา สะท้อนแสงอาทิตย์ ให้คนทั่วไปได้เห็นในสักวัน ” ขอบคุณทุกคนที่ครั้งหนึ่งเคยส่งกระจกเงาบานนั้นให้ฉันได้ถือสะท้อนแสงอาทิตย์ รถถัง อ่าน 2242