 |
|
|
นางสาวทิพาวัลย์ หวานหอม(เหมย)
นศ.ฝึกงานโครงการโรงพยาบาลมีสุข
สำนักงานกรุงเทพฯ |
วันแรกที่เรามาที่มูลนิธิกระจกเงาเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ทำอะไร บรรยากาศในการทำงานมันแตกต่างจากที่เราคิดไว้เพราะที่นี่จะมีบรรยากาศการทำงานแบบสบายๆแต่ทำงานกันอย่างจริงจังมาก ความสัมพันธ์ของคนในองค์กรจะเป็นเหมือนพี่น้องกันมากกว่าแบบเจ้านายกับลูกน้อง วันที่เรามารายงานตัว พี่จรัญก็ให้เราไปอยู่โครงการ thai say no อยู่ได้หนึ่งสัปดาห์จึงย้ายไปอยู่โครงการโรงพยาบาลมีสุข ตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าโครงการโรงพยาบาลมีสุขก่อตั้งขึ้นเพื่ออะไร เท่าที่เรารู้ก็คือ เป็นโครงการที่เข้าไปทำกิจกรรมกับเด็กป่วยในโรงพยาบาล พอเราเข้าไปพี่ๆที่โครงการจึงบอกถึงวัตถุประสงค์ของโครงการว่าโครงการโรงพยาบาลมีสุขทำขึ้นเพื่อช่วยเด็กป่วย ผู้ปกครอง เจ้าหน้าที่ ให้ผ่อนคลายจากความเคร่งเครียด และช่วยให้เด็กป่วยมีกิจกรรมทำระหว่างอยู่ในโรงพยาบาล
|
ในโรงพยาบาลเปรียบเหมือนชุมชนแห่งหนึ่งหากเราไม่เข้าไปสัมผัสเราก็จะไม่รู้ว่ามีชุมชนแบบนี้อยู่ ทั้งๆที่โรงพยาบาลเป็นสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเรา แต่เรากลับมองไม่เห็นถึงปัญหาที่เกิดกับเด็กป่วย ผู้ปกครอง และเจ้าหน้าที่ จนเราได้มาทำงานกับโครงการโรงพยาบาลมีสุขเราจึงได้รู้ว่าภายในโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายและความเจ็บป่วย มีกลุ่มคนที่ต้องการการบำบัดทางจิตใจ ต้องการผ่อนคลาย อยากมีคนรับฟังยามที่มีปัญหา หรือยามที่ต้องการระบายถึงความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจของผู้ปกครอง และเด็กป่วยก็ต้องการ การดูแลเอาใจใส่ ต้องการมีกิจกรรมทำเพื่อผ่อนคลายความเงียบเหงาบ้าง เด็กป่วยบางคนที่มาอยู่ในโรงพยาบาลนานๆ ผู้ปกครองของเด็กจะไม่ค่อยสนใจเท่าไรเพราะผู้ปกครองเคยชินกับการที่ต้องมาคอยนั่งเฝ้าอาการของเด็กจนเกิดความเหน็ดเหนื่อยจึงไม่ค่อยใส่ใจบุตรหลานเท่าที่ควร
|
|
|
|
| |
|
|
|
ในช่วงแรกที่เริ่มมีโครงการโรงพยาบาลมีสุขรู้สึกว่าการทำกิจกรรมจะไม่ค่อยได้รับความร่วมมือมากนักเนื่องจากมันยังเป็นสิ่งที่แปลกใหม่สำหรับเด็กป่วย ผู้ปกครองและเจ้าหน้าที่จึงทำให้การทำกิจกรรมไม่ค่อยราบรื่นเท่าที่ควร แต่เมื่อทำกิจกรรมไปได้ระยะหนึ่งเด็ก ผู้ปกครอง เจ้าหน้าที่ และอาสาสมัคร มีการปฏิสัมพันธ์กัน มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนและทำกิจกรรมร่วมกันมากขึ้นจึงทำให้การทำกิจกรรมดำเนินไปอย่างราบรื่น
ในโรงพยาบาลที่เราเห็นทุกวันเราไม่อาจรู้ได้ว่าภายใต้ความวุ่นวายนั้นมีกลุ่มคนที่เค้าต้องการความช่วยเหลือ หากเราไม่ลองไปสัมผัสกับมันเราก็จะไม่มีวันได้รับรู้ถึงความรู้สึกทุกข์ทรมานใจของเด็กป่วยผู้ปกครองและเราคงไม่มีวันที่จะเข้าใจสภาพจิตใจของบุคคลเหล่านั้น ว่าพวกเค้าต้องการใครซักคนที่จะมารับฟังเรื่องราวต่างๆเวลาที่พวกเค้าไม่มีใคร พวกเค้าต้องการที่สำหรับระบายความในใจ ต้องการคนที่เข้าใจพวกเค้า
เราดีใจที่เราได้เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในสมาชิกโครงการโรงพยาบาลมีสุขเพราะหากเราไม่ได้ฝึกงานที่นี่เราคงไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับชุมชนเล็กๆในโรงพยาบาลที่คนส่วนใหญ่มองข้ามไป ถ้าหากใครมีโอกาสได้เข้าไปร่วมกิจกรรรมอาสาสมัคร เราก็อยากให้ลองเข้าไปสัมผัสกับมันซักครั้งแล้วเราจะได้รู้ว่าชีวิตหนึ่งที่เราเกิดมามันไม่ได้สูญเปล่าเลยอย่างน้อยที่สุดเราก็ยังได้ทำอะไรที่ดีๆเพื่อคนที่อยู่ร่วมกับเราในสังคมบ้าง |
