ณ วันที่ 18 มีนาคม 2550 วันแรกที่เข้ารับการฝึกงาน
นักศึกษาคนหนึ่งรอเข้ารับการฝึกงานอยู่หน้าสำนักงานแห่งหนึ่ง โดยไม่ได้ทราบมาก่อนว่า ณ สำนักงานแห่งนี้ ทำงานเกี่ยวด้านไหนบ้าง และหวังเพียงจะได้ความรู้และประสบการณ์เล็กๆน้อยๆ พร้อมกับเกรดที่เขียนว่า ผ่าน กลับไป
ณ ช่วงเวลาฝึกงานในสัปดาห์แรก
|
หลังจากที่ได้เข้ารับการฝึกงาน โครงการ ICT4D พี่ๆ ได้ให้งานเพื่อทดสอบทำดูว่า ผมมีความสามารถอยู่ระดับไหน เพื่อจะได้สอนงานได้ถูก และเมื่อติดขัดตรงไหนก็ให้มาถามพี่ๆเค้า ถึงอย่างนั้นก็ตามก็ยังทำโจทย์ของพี่ๆ เค้าไม่ค่อยได้อยู่ดี แต่เห็นพี่ๆ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเคร่งเครียด ก็คิดว่า อยากจะช่วยพี่ๆ เค้าแบ่งเบาภาระงานของเค้าบ้างซักเล็กน้อยก็ยังดี ผมเรียนมา 3 ปี ไม่มีอะไรให้ผมพอช่วยได้บ้างเลยหรือ...
ณ ช่วงเวลาฝึกงานหลังจากผ่านไปได้ 3 สัปดาห์
มีพี่ๆ คอยให้คำตอบกับผมทุกคำถาม มีพี่ๆ คอยดูแลผมไม่ว่าเค้าจะยุ่งขนาดไหน มีพี่ๆ คอยให้คำปรึกษาทุกๆ เรื่องไม่เฉพาะกับเรื่องงาน มีเพื่อนๆ นักศึกษาฝึกงานคอยลากไปไหนมาไหนด้วยกัน ทำให้ทัศนคติในการทำงานที่นี่เปลี่ยนไป สถานที่แห่งนี้ก็ได้กลายเป็นบ้านหลังที่ 2 ไปในชั่วระยะเวลานั้น... |
|
|
|
พี่ๆ เริ่มให้งานชิ้นใหญ่ไปศึกษา โดยหากติดตรงไหนก็ให้ไปถามเค้า เป็นการศึกษาระบบงานเพียงส่วนหนึ่ง ในระบบใหญ่แต่ ไม่ได้เล็กเหมือนที่ใครบางคนอาจจะคิด งานที่ผมไม่เคยได้ทำ อีกทั้งเป็นงานทางด้านเชิงลึกทั้งระบบ...
ณ ช่วงเวลาฝึกงานหลังจากผ่านไปได้ 1 เดือนครึ่ง
ความรู้ที่ศึกษาจากหนังสือ และคำปรึกษากับคำตอบที่พี่ๆ คอยให้อยู่ตลอดเวลา ระบบงานที่พี่ให้ทำก็ได้เสร็จสิ้น ทำให้ผมเข้าใจในระบบงานมากขึ้นแล้ว และอยากจะช่วยงานพี่ๆ เค้าบ้างตามที่ได้หวังไว้ แต่พี่ๆก็ไม่ได้ให้งานอะไรมามากมาย เพราะอยากให้ผมได้ศึกษาและรับความรู้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในช่วงระยะเวลา 2 เดือนที่มาฝึกงานที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมก็ยังอยากช่วยพี่ๆ แบ่งเบาภาระงานมาบ้างจริงๆ...
ณ ช่วงเวลาหลังฝึกงานเสร็จสิ้น
ไม่ต้องรีบตื่นแต่เช้าเดินทางไปสำนักงาน ไม่ต้องติดแหง่กอยู่บนถนนร่วมวันละ 4 ชั่วโมงไปกลับ ไม่ต้องเข้างานออกงานตามเวลา ไม่มีงานให้ทำหรือศึกษา ไม่มีอะไรๆ อีกมากมายที่มันหายไป หากเป็นก่อนฝึกงานผมคงจะดีใจที่ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องทำงานไม่ต้องเดินทางไกลๆ แต่มันไม่ใช่ มันกลับเหมือนว่าผมกำลังหยุดนิ่งเสียเวลาไปโดยไม่ได้ทำอะไรไป ทัศนคติในการใช้ชีวิตของผมมันเปลี่ยนไป ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น...
 |
|
|
ระยะเวลาเดินทางกว่า 4 ชั่วโมงต่อวัน ทำงานตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 6 โมงเย็น ตลอดจันทร์ถึงศุกร์ ไม่สายไม่ลาไม่ขาด เป็นระยะเวลา 2 เดือนเต็ม ที่ได้ฝึกงานที่นี่ ผมไม่ได้เสียใจหรือเสียดายเวลาที่ลงไปกับการฝึกงานที่นี่เลย สิ่งที่ได้รับกลับมานั้นมากมายมหาศาล อย่างที่เทียบกันไม่ได้ และไม่สามารถบรรยายผ่านตัวอักษาได้หมด หากใครอยากทราบจริงๆว่าเป็นยังไงก็คงไม่พ้นการที่ผมได้มาสัมผัสด้วยตัวเอง สิ่งเหล่านี้เปลี่ยนผมให้ผม กล้าทำในสิ่งที่อยากจะทำ กล้าสร้างในสิ่งที่ผมอยากจะสร้าง รวมถึงการคิดถึงคนอื่นบ้าง เพราะทุกการกระทำของผมมันมีผลต่อคนรอบข้างทั้งสิ้น เรียนรู้ที่จะไม่ก้าวทับเส้นของคนอื่น และการวิเคราะห์แก้ปัญหาจากมุมมองที่แตกต่างกันของแต่ละบุคคล..และขอขอบคุณพี่ๆ ทุกๆคน โดยเฉพาะพี่ๆ โครงการ ICT4D ที่มอประสบการณ์ อันมีค่าให้กับผม...
|
|
