“เด็ก” ถูกสร้างเป็นตัวกำหนดมาตรฐานทางวัฒนธรรมว่าจะต้องมีพฤติกรรมการบริโภคอย่าง ไร ประกอบกับความซับซ้อนของสังคมที่เป็นอยู่ในปัจจุบันทำให้เด็กและ เยาวชนที่มีโลกทัศน์น้อยกว่า และอยู่ในช่วงการหล่อหลอมค้นหาบุคลิกภาพของตนเอง ดูดซับค่านิยมของสื่อเช่นนี้ได้ง่ายมาก จึงเป็นสิ่งที่ไม่น่าแปลกใจ ที่เด็ก และเยาวชนจะเลือกที่จะกินอะไร ผิวสีอะไร เส้นผม และหุ่นแบบไหน จนกระทั่งการบริโภคไปสู่ยุคหยิบยืมทุนอนาคต (บัตรเครดิต) มาบริโภคกันแล้ว
 
“เด็ก” ไม่มีพื้นที่ในสื่อสำหรับสะท้อนเรื่องราว หรือสถานการณ์ที่แท้จริงที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่ โดยเฉพาะเด็กในมุมมืด อย่างเด็กด้อยโอกาสทางสังคม ที่เรื่องราวของพวกเขาแทบไม่ได้ถูกนำเสนอ อย่างเด็กไร้สัญชาติ เด็กพิการ เด็กในสถานพินิจ เด็กที่ป่วยเรื้อรังในโรงพยาบาล เด็กเร่ร่อน เด็กขอทาน เด็กกำพร้า เด็กยากจนในเมือง และในชนบท ผู้คนส่วนใหญ่จึงแทบจะไม่เข้าใจถึงสภาพปัญหาสังคมที่เกิดขึ้น เพราะเรื่องราวเหล่านี้ถูกแทนที่ด้วย สื่อบันเทิง และสื่อที่เป็นช่องทางการบริโภค ที่ตอบสนองความต้องการของกลุ่มทุน ที่มีผลประโยชน์เป็นเม็ดเงินมหาศาล

สื่อ มวลชนศึกษาสำหรับเด็ก จึงเป็นสิ่งที่มีความจำเป็นอย่างยิ่ง ในยุคการบริโภคสื่อ การเท่าทัน การวิเคราะห์ และเข้าใจในกลไกการโน้มน้าว การยิงซ้ำ ซึมซับการสร้างค่านิยมผ่านสื่อต่าง ๆ

ที่ สถาบัน “เด็กทำสื่อ” เด็กๆ จะสามารถเรียนรู้วิธีคิดของสื่อ ได้จากกระบวนการที่ทดลองเป็นผู้ผลิตสื่อด้วยตนเอง โดยเราเชื่อว่าหากเด็กเปลี่ยนบทบาทจากผู้รับสื่อ เป็นผู้ผลิตสื่อก็จะต้องสวมบทบาท และแรงกดดันในฐานะผู้ที่จะต้องพยายามโน้มน้าวผู้รับสื่อ กระบวนการเช่นนี้จะทำให้เด็กเข้าถึงธรรมชาติของสื่อได้ว่า สื่อมักใช้กลยุทธ์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นการพูดเกินจริง สื่อความจริงบางส่วน การใช้เทคนิคจูงใจ การกระตุ้นให้บริโภค หรือแม้แต่ว่า ทำไมเนื้อหาที่ปรากฏบนสื่อที่มีลักษณะที่เป็นบันเทิงเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งพื้นฐานความเข้าใจเหล่านี้จะเป็นพื้นฐานสำคัญของการที่เด็กคิดจะเป็นผู้ ทดลองผลิตสื่อของเด็กเอง จะได้เลือกและคิดค้นกระบวนการใหม่ ๆ เพื่อมิให้ตกเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมผลิตสื่อตามที่เขาเคยเห็นในสื่อทั่วไป ซึ่งจะเป็นพื้นฐานของการคิด และนำเสนอสื่อเพื่อเด็กในมิติที่ต่างไป